geçen sabah okula gitmeye çalışırken üst üste gelen aksilikler yüzünden bir patlama yaşadım ve durakta hüngür hüngür ağlamaya başladım. erken saatler olduğundan pek kimse yok ama çevredeki esnaf meraklı meraklı bakıyor. sonra kestim sesimi bindim dolmuşa. burnumu çekiyorum gözümü siliyorum. geçtim oturdum, düşünürken haydi bir daha ağlamaya başladım. en yapılmayacak şey. insanların içinde ağlamak. şoför aynadan bakıyor üzgün üzgün, göz göze geliyoruz. burnum da akıyor zaten rezil bi durumdayım yani. birkaç durak sonra bir abla indi. inerken de elime bir tane peçete tutuşturdu. hiçbir şey söylemedi, ben ağlamaklı sesimle teşekkür edebildim sadece.