herhangi bir insanin dostluğuna, sevgisine güvenme konusunda tek ve saçma bir kriterim var: çorba.

şöyle ki bir kişi hasta olduğumda yardımcı olmaya çalışıyorsa, bir şehriye çorbası yapıyorsa, en azından bitki çayı yapıyorsa bu kişiyi kendime yakın hissedebiliyorum.

ama yok, siz onunla vakit geçiremediğinizde, gönlünü eğlendiremediğinizde ortadan kaybolan tiplerdense, üstüne bir de hastalık alınganlığı eklenince o kişinin yüzüne bakasım gelmiyor.

not: bana çorba yapan, hastayken zorla sigarayı elimden alıp ilaç içiren biri var sözlük. biri. ne arkadaşım diyebilirim ona ne sevgilim. sadece en yakınım olduğunu biliyorum.