kişinin kişiliğini inşa eden yapı taşlarından en debdebeli olanı. en naif ve anaç taş ise pamuk ruhaniyetine sahip valide olsa da, bahsi mesel babadır. babayı konuşmak gerek, baba lafzı arz olunca. anneyi bir yana, en güzel yana koymadan evvel, ana gibi yar baba gibi hıyarı not düşmüş eskiler. hıyarın büyük bölümünün su olmasına odaklanıyor ve babayı yaşam iksiri kabul ediyoruz. anne en güzel yana geç lütfen.

iskele ve şam olmak üzere birkaç kısma ayrılan baba, biyolojik sebebin alâmeti farikası, tohum, hücresinin çoğalmış hali, gölge, çınar, kök kabul edilir. baba çatık kaş ile kibriyat, egemenlik ve erki remz eder. bazı insanlar, şanslı çocuklar, babaları ile bir diyalog ile yolları kaim ve güzel iken, bazı insanlar ise, ki biz bunlara bahtsız çocuklar diyelim, babaları bir monolog ile yolları çetrefilli ve mutsuz oluyor. bir insanın babası ile konuşacak bir şeyi olmaması ne kadar acı bir şey. hiç hissettiğiniz oldu mu? sessizlik içinde konuşan iç sesiniz, hatta sesleriniz, uğultusu içinde debelenip durduğunuz o mağdur suskunluk! insanın babası ile ilişiği, fizyolojik olmaktan öte olamaması acı bir şey. biriktirilmiş onlarca tonlama, onlarca, yakarış, onlarca baş okşama, sırt sıvazlama iştiyak ve hisse iştirak etmeyen bir baba profili. onlarca dedim de, riyaziye hicap etmesin diye küçük tuttum rakamları. baba da belli mi olur, ar damarı üstüne bir şeyler düşer, rengi kırmızımsı olur. riyaziye ve baba hicap etmesin. aman babayı üzmeyelim.

baba: insanın çocukluk masalı veya kıssası oluyor. masal çocukluğa verilmiş bir hediye, kıssa ise büyümüşlük oluyor. bazı babalar kıssa olur çocuklarına ve çocuk içinde bir büyük, büyüdüğü zaman da içinde bir çocuk olur.

muallim olur zatî âlileri. iyi bir muallim. kader de mürebbiye.