kesinlikle birçok yönden ele alınması gereken bir kavram. yalnızlık, ucu bucağı olmayan kimi zaman mutlu ederken kimi zaman üzüntüden süründüren bir durumdur bana göre. benim bu genç yaşımda yaşadığım birkaç yalnızlık çeşidi var:

1) arkadaş + , yakın arkadaş - : arkadaş güzel sohbet için bir ihtiyaçtır. yakın arkadaş hayatındaki detayları paylaşmak için temel ihtiyaçtır bana göre. çevremde bi dönem çok fazla arkadaşım oldu, ama kimseye o yakınlığı hissedemedim. kimseye tam olarak güvenememekten tam yakınlaşamadım. tam olarak kalabalık içinde yalnızlık hissi işte. sebebi geçmişte yaşanan hayal kırıklıkları, korkular.

2) yakın arkadaş +, sevgili +, aile - : bu durum ailenin bana ne kadar önemli bi kurum olduğunu öğretti gerçi. her yönden iyi bi sosyal çevremin olduğu dönemde ailemle ilgili sorunlarım, okuduklarımdan, yaşadıklarımdan ve gördüklerimden yola çıkarak ailenin her şeyden daha önemli olduğu gerçeğiyle beraber aslında kimsem olmadığı, herkesin gelip geçici olduğu hissiyle dolup taştım. artık onlar da herkes gibiydi...

3) aile+, arkadaş - , yakın arkadaş - , sevgili - : ailemin ne yaşarsam yaşayayım yanımda olduğu bi süreç vardı. o süreçte de sosyal açıdan yalnızdım. o dönem sosyal medyayı silip telefonu kırasım geliyordu, herkesin arkadaşlarıyla ya da sevgilileriyle eğlendiklerini görüp yalnız öleceğimi düşünmeye başlamıştım.

4) tercih edilmiş yalnızlık: en güzeli. insanın kafasını en çok rahatlatan, kendisini özgür hissettiği bir dönem. yaratılabiliyorsa, herkes bunu en az bir kere yaşamalı. benliğini sorguluyorsun, bağımlı olduğun kimse olmadığı için sadece kendin için yaşıyorsun. düşünmen gereken kimse yok. fakat süreyi iyi ayarlamak lazım farkında olmadan 3e geçiş yapılabilir.
orana vurursak, yalnızlık pek iyi bir şey değil. yeni insanlarla tanışın, korkmayın, kendinize güveniniz tam olsun, kendinizi geliştirin.