sinirimi öfkemi bir yerden çıkarmalıyım sözlük. uzun zamandır nerdeyse ilk defa resmen keyifli ve dinlenmiş uyandığım bir gün yaşarken yine tüm negatifliğimle günümü kapatmama sebep olan her şeyden, herkesten, başlıca da bu ülkeden nefret ediyorum.
benim gibi canı tatlı olmayan, türlü türlü yerlerde yaşamış, yeri gelmiş akreplerle farelerle mücadele etmiş genç bir kadın şu an istanbul'un göbeği denecek yerde evinde korkuyla oturuyor, yerinden kıpırdayamıyor.
mahallelerinin iki yüz metre ötesinde onlarca plaza sıra sıra dizilmiş, hergün o kadar güzel araba ve takım elbisesiyle mahallelerinden geçen insanları görmüşler görmesine ama zerre kadar umrsamamışlar. okumamış, eğitim görmemiş, ama sorsan delikanlılığın kitabını yazmışlar. cahilliğin, kabalığın, hanzoluğun kitabı bu.
aylardır benim için önem arz eden bir durum vardı. şarabımı alıp artık bazı şeyleri kutlayacaktım kendi kendime. birkaç saattir tirbüşon bulamıyorum şu lanet mahallede. elimdeki poşetin içinde içki şişesi olduğunu gören cıkcıklıyor. ama kapımın önündeki, bir elinde bira bir elinde tabanca, yanından geçenleri umursamadan cebinden çıkarıp havaya sıka sıka dans eden allahın belalarını mahallemizin delikanlıları diye el üstünde tutuyorlar.
umut denen şey bu ülkede her geçen gün biraz daha azalıyor. nefret ediyorum hepsinden nefret..

* ülkemin güzel polisi sesimi yükselttim diye telefonu yüzüme kapattı.

* ezan okununca sustular. bitince yeniden başladılar.