akademi türkiye'yi hiç izlememe rağmen bir arkadaşım sayesinde tanıdığım insan. henüz ortaokulda bile değildim ve arkadaşımla hayal kurardık. ben 18 olacaktım, arkadaşım 20 olacaktı ve konserine gelecektik. imza alacaktık.

barış abiden yaklaşık bir yıl önce arkadaşım rahmetli oldu ve o güzel hayalle baş başa kaldım. olsun 18 olur giderdim. öyle istiyordum.

kazadan bir hafta önce berbat bir rüya gördüm. motorla kaza yapıyordu upuzun saçlı bir abi. koşmak istiyordum ama hareket edemiyordum. sanki kocaman bir apartmanın üzerinden aşağı bakıyor, bağırıyor ama sesimi duyuramıyordum. gece yarısı kendi sesime uyandığımı hatırlıyorum. işte bu yüzden hep kendimi suçlu hissettim. sanki her şeyi biliyormuş ve kimseye anlatmamış dolayısıyla koruyamamıştım onu.

ışık içinde uyuyun özgür ruhlu iki barış abi! ikinizi de çok çok özledim.