kitabı üniversitenin ilk yıllarında okumuştum. ^:konuyu yazarken baya tıkandım, yaşlandık azizim.^

aborjinler kitapta kendilerine "gerçek insanlar" diyorlardı. bunun ne anlama geldiğini o kadar sonra öğrendim ki. gerçek insan olmak nedir öğrenmek için sahteliklerin tamamını görmek gerekiyor hatta ötesine geçip bizzat kendin sahte bir hayat sürmen gerekiyor. o noktaya gelince belki de yalan dünyanın saçma sapan hırslarının, kapitalizmin dayatmalarının, boşa geçen ömrün anlamsızlığı kavranabiliyor.

aborjinler çölde yol alan, doğanın kendilerine verdiği kadarıyla yetinebilen bir kabile. 50 bin yıllık kültür ve felsefi birikim. hatırladığımla bugünkü düşüncelerimi birleştirince panteist olduklarına kanaat getirdim. çünkü doğaya inanılmaz bir inanç ve güven içindeydiler. kabiledeki her birey bir şekilde diğerlerinden farklılaşabilmişti. bunun da bana göre anlamı derin, bizler bugün farklılaşmak ümidiyle aynılaşıyor olabiliriz. her geçen gün kendimizden özümüzden uzaklaşıp, bir başkasına benzemek gayretiyle kafamıza bir takım güçlerin yerleştirdiği aynı kişiye benzeme hevesine düşüyor ve kapitalist düzenin köleleri formunda aynılaşıyoruz.

oysa biz tabiatın bir ürünüyüz, ağaç gibi, su gibi, onunla bir var olur, onun içinde farklılaşırız. o bize armağanlar sunar, biz de ona sunarız. özümüz budur, bizler doğanın bir parçasıyız hem de öyle az buz bir parça değil bütünü tamamlayan parçalarız. doğanın dışında kalıp, doğayı yok etmeye programlanmış, zengin sınıfına hizmet eden köleler değiliz.

çöl ya da göl fark etmez doğanın içinde, diğer insanlar ve hayvanlarla birlikte insan gerçek insan olur, beton yığınlarının arasında sıkışan sadece bir hizmetkardır.

doğayı bizden alanlara, yetmemiş gibi bizi bizden alanlara lanet olsun diyerek bu muhteşem esere ilişkin yorumumu noktalıyorum.