ilk kez insanlara bakışım değişti. merkezi bile olmayan evimin önünden geçen akpli kalabalığı görünce korktum. sesleri o kadar gürdü ki ettiğim küfürler duyulmadı. şimdi düşününce iyi ki duyulmamış diyorum. suçsuz günahsız emir komuta zincirinin en altındaki erin bile elinden silahını alan, boğazını kesen, denize atan o guruh, bana neler yapmazdı? işe gelirken kulaktığımı takmadım, müzik dinlemeye bile halim yoktu. insanları izledim. kaldırımı süpüren belediye işçisini, çöpçüyü, bakkalı, işe yeni giden yorgun insanları... hanginizdiniz dün gece bağıran acaba diye düşündüm, hanginizdiniz eline geçen ilk fırsatta bizi de öldürecek olan. tiksiniyorum, gerçek bir duygu olarak söylüyorum, korkuyorum, güvende hissetmiyorum. kolay kolay kendime gelebileceğimi sanmıyorum.