iki şeker atardım zamanında. ama ayaküstü içilen bir yerde şeker bulamayınca iğrenç gelirdi tadı. ya da değişen bardak büyüklükleri yeri geldiğinde integral hesabına kadar kötürürdü işimi. birden bıraktım. teke falan düşürmedim. direkt atmamaya başladım. en mutluluk veren kararlarımdan biri oldu. misafirliğe gittiğimde şeker isteme çabasına, kahvaltıya oturduktan sonra şekerliği unuttuğum için tekrar kalkma zahmetine girmekten kurulmuştum. evet böyle dertlerim oluyor benim. hayatından üç beyazı olabildiğince uzak tutan ben için üçüncü adım da tamamlanmıştı. herkese mutlu günler. çünkü şekeri uzun zaman önce bırakmama rağmen bu beni mutlu etmeye yetmiyor.