çocuk milleti kararını çok değiştirir, bu nedenle bir değil birden fazla meslek isteğim olmuş(tu)

kariyer planıma "inek" olma isteğiyle başlamışım. hatırlamıyorum, sanırım süt almaya gittiğimiz yerde sağılan bir inek görmüşüm. gerekçem de "ne güzel sütün sağılıyor" muş.

düşününce mantıklı aslında, arada sırada gelip halini hatırını soran var, etrafında arkadaşlar var, yediğin önünde yemediğin arkanda.

hatırladığım ilk meslek planım "bakkallık" tı. tezgahın arkasındaki yüce insan. o tezgah ki benim boyumun iki katı. kendi başıma gidip alış veriş yapamayacağım kadar büyük ve ulvi mekan. duvarlardaki raflar gofret ile kaplı ve allah sizi inandırsın mekanda gazoz bile var.

sonra büyüdük biraz. her erkek çocuğu gibi otomobillere merak saldık. meslekleri kulaktan duyma da olsa tanıdık. mühendis diye bir şey duyduk. "araba mühendisi" olmak istedik.

zaman ilerledi, arabaların robotlarla yapıldığını öğrendim, "robot mühendisi" olmak istedim.

aradan yıllar geçti, çeşitli aşamaları atlata atlata elektronik mühendisliği mezunu, ama otomasyon konularında bilgisayar yazılımı geliştiren biri oldum.

sondan başa doğru gidersek, robot yazılımı geliştirdiğim de oldu, otomobil fabrikasında çalıştığımda. hatta otomobil fabrikasında bir robotun yazılımına müdahale ederken ufak bir "/" karakteri eksikliği nedeniyle robota otomobil parçalatmışlığım bile oldu.

bakkallık yapmadım ama otomatik depo sistemi projesinde yazılım geliştirdim. siparişi ver, robot gitsin raftan istediğin şeyi alsın getirsin türünden bir iş. ya da malzemeyi ver, boş bulduğu yere gitsin yerleştirsin.

aklımdan başka hangi meslekler geçmişti hatırlamıyorum. çalıştığım projelere baktığımda sanırım aklımdan ne geçtiyse bir şekilde kendisi ya da benzeri olmuş, ortaya karışık bir şey çıkmış.

ama sanırım ilk isteğim de gerçekleşmiş. an itibarı ile bir ofis içinde üç kişi yan yana çalışıyoruz. arada sırada birileri gelip bir şeyler sorup gidiyor. yemek de bedava. büyüdüm ve inek gibi bir şey oldum ben.