herkesin dertleşilecek arkadaşı benim zira benim dertleşebileceğim insan yok. ne zaman biriyle samimi ilişki kursam, değer versem, alttan alsam geride kalan hep ben oluyorum. unutulan, bir köşeye atılan kişi ben oluyorum. arkadaşıma bana küstüğünde ellerini tutup "küs olsak bile derdin varsa gel mutlaka anlat seni dinlerim" diyen kişi fakat bir tenha yerde gözümden sessizce damla akıtan ben oluyorum. biri ağlayınca yanına giden, neyin var diye soran o insan benim. sinirlenince ağlayan, "güçsüz" gözüken kişi benim. ama asla ve asla o özgüvenli, tuttuğunu koparan kişi olamadım. yanlış yaptığım yerler var, ama hala insanlara güvenmeden edemiyorum. insanlığımdan vazgeçemiyorum. yaradılanı sev yaradandan ötürü demiş yunus emre, sanırım ben bunu biraz aşırı uyguluyorum