en güzel anılarımı gömdüğüm şehir, güzel insanların şehri.

bir kış günü gitmiştim izmir'e. yalnız başıma çıktım yola, bir sevdiğime sürpriz yapmak için uzun bir yolculuğa çıkmıştım. onu görüp göremeyeceğim bile belli değildi yola çıktığımda, vardığımda haber vermiştim yanına geldiğimi. konaklamak için okuldan bir arkadaşımın karşıyaka'daki evini ayarlamıştım. otobüsten indiğimde karşıyaka'ya nasıl gideceğimi bilmiyordum bile, o denli plansız çıkmıştım bu maceraya. bir servise bindim^:dolmuş da olabilir, terminalden kalktığı için servis olarak yorumlamıştım ama bildiğimiz dolmuş gibi bir şeydi^ ve inmek istediğim yeri şöföre tarif ettim. izmir'de ilk muhabbet ettiğim insan o servisin şöförü oldu ve kendisi çok eğlenceli biriydi, ne sorduysam cevap verdi. ineceğim yere geldiğimde "senin durağına geldik" dedi ve beni bıraktı ama hala bilmiyordum nereye gideceğimi, bir bankayı arıyordum arkadaşımla buluşmak için. servisten benimle inen güleryüzlü orta yaşlı bir amca yanıma gelip "sen buralarda yenisin galiba, nereye gideceksin" diye sordu. ankara'da bir amca bana böyle bir şey dese huylanırım çünkü kaç yıllık yaşayanı olarak ankara insanına pek güvenmem ama o amca çok iyi birine benziyordu, ona güvendim ve gitmek istediğim yeri anlattım. adam işini gücünü bıraktı ve bana oraya kadar muhabbet ede ede eşlik etti, sonra iyi dilekleriyle beraber beni uğurladı ve beni bıraktığı yere baya ters bir yere doğru yürümeye başladı. o an anlamıştım izmir insanının mükemmel insanlar olduğunu.

ondan sonra sevdiğim insanla ve arkadaşımla her karışını gezdim izmir'in. en sevdiğim yer karşıyaka olmuştu çünkü yerleşim şekli cidden hoşuma gitmişti. içkili mekanı bol olan bir sahil, arkasında bir çarşı, arkasında yaşamak için çok güzel duran bir çok uzun cadde, onların da arkasında uzun uzun binalar ve siteler vardı. her şey vardı karşıyaka'da, bu yüzden bir gün emekli olursam oraya taşınma kararı almıştım. karşıyaka'dan sonra alsancak'ı sevmiştim ben de çoğu kişi gibi. diğer yerleri pek beğenememiştim çünkü şehrin bakımsızlığı diğer yerlerde oldukça gözüme batmaya başlamıştı, rahatsız ediyordu beni.^:özellikle bornova'yı sevememiştim^

izmir belki de sevdiğim insanla orada anılar paylaştığım için bu kadar güzel gelmişti bana. türkiye'de gördüğüm en sıcakkanlı ve güleryüzlü insanlar izmirliler oldu her zaman, onları hep daha bir çok sevdim. özledim de karşıyaka'yı, uzun zaman oldu güzel havasını solumayalı. muhtemelen oraya bir daha gidersem iskelede hüngür hüngür ağlayacağım o anıları oradan alıp yanımda götüremediğim için be sözlük. keşke hiç dönmeseydim o zaman izmir'den, dönünce sevdiğim her şey ellerimden akıp gitti, yalnız ve mutsuz kaldım ankara'nın gri sokaklarında. yine de bunun suçlusu izmir değil, ben hiç değilim. bir gün yeniden görüşeceğiz izmir ile, cesaretimi topladığım bir gün o güzel topraklara ayağımı tekrar basacağım.