müziğine göre değişir. mesela müzikle içli dışlı olan bir abimle yakın zamanda bir müzik muhabbeti yapıyorduk. o bana alarm sesi olarak ayarladığı müzikleri dinletiyordu ya da hoşuna gidenleri bundan güzel alarm sesi olur diye öneriyordu. şaşırdım çünkü parçalar çok şen şakraktı ve ona hiçbir güne bu kadar mutlu başlayamayacağımı söylediğimde bana mutlu olmak için alarm olarak bunları ayarladığını söyledi. bu ne ya ben ne okuyorum şimdi diyebilirsiniz ama ilginç gelmişti o anda çünkü benim alarm seslerim genelde two steps from hell, yüzüklerin efendisi, gladiator gibi soundtrack tarzı seslerdi. yani güne başlarken o günle savaşabilmek için müzikten gaz alıyordum. şimdi dönüp kendi alarm seslerinize bir bakın bence çok şey anlatıyor olabilir. çünkü o abim yaşadığı yerde inanılmaz mutsuz olan ve hayattan en çok istediği şey şen şakrak yaşamak olan biriyken ben kendimi bir hapishanede hisseden ve her günü bitirilmeye hazır bir savaş olarak gören bir insandım. siz kimsiniz peki?
konuyla alakasına gelince...müzik-duygu ilişkisi bence diğer sanatların duygu ile ilişkisinden çok daha güçlü. günün her saatinde de ağır basan bazı duygular var bence. örnek verecek olursam sabah insan biraz daha umutlu olur, yeni gün için hayalleri olur. böyle bir zamanda playlistime bakınca take on me - a ha ya da my silver lining - first aid kit dinlermişim gibi geliyor. akşam sizi bilmem ama ben biraz acıların çocuğu oluyorum. böyle bir anda mariah carey coverı ile without you ya da wicked game - james vincent mcmorrow ya da born to die - lana del rey ya da en güzeli eden - hooverphonic dinleyip damardan giriyorum mesela. ama gece oldu mu durulup düşüncelere gark oluyorum ya işte o zaman the sound of silence - simon & garfunkel ya da biraz affedici olmak adına famous blue raincoat - leonard cohen ya da come gentle night - abel korzeniowski dinlemek geliyor içimden mesela. bu yüzden müziğin zamanı yok bence zamanın ve müziğin duyguları var, onların kesiştiği yerde de açıyorsunuz parçayı siz de zaman ve müziğe duygunuzla ortak oluyorsunuz.