bu her zaman bir insan evladı olmaz. her zaman gerçek bir karakter de olmaz. bazen bir karakter bile olmaz.

çünkü insan duyguları özler.

şu sıra insanlardan çok ölen kedimi özlüyorum. fakat onu dilediğimce anıp, "olsaydı bak şöyle davranırdı" deyip gülümseyebiliyorum. yine de pıtı pıtı o kuyruk bayrak direği gibi yukarıda koşarak gelişini görememek, sofrada otururken halıdan gözümün içine bakarak "mev" bile demeden sessizce ağzını açarak miyavla(ma)masını seyredememek koyuyor. 5 ay oldu. kim bilir ötekileri de kaybedince ne olacak.

ve bazen, gerçekten duyguları özlerim. kendi küçüklüğümü, cehaletimi, en basit şeylerden en yüce anlamları çıkarabilmeyi, karşı cinsle satranç oynamamayı özlerim.