beni her dinlediğimde üzen şarkıdır, çünkü benim için devasa bir ironidir.

șarkı hiç ağlamayan, sorunları sorun olarak bile görmeyen, kendine güvenen ve sadece "uçan" bir "süper kız" modelini çizer, anlatır, yüceltir. lakin ne zaman dinlesem gözümde bundan çok başka bir kız canlanır. kaldırım taşlarını kendinden emin adımlarla çiğneyerek ve kendisini tıpkı şarkıda tasvir edilen kız gibi hissederek evine girer; ama sonrasında kendisini odasına kilitleyip sabaha dek ağlar. dudaklarından "it's okay, i got lost on the way, but i'm a supergirl and supergirls don't cry" dizeleri dökülürken bile hıçkırarak ağlar. sabaha dek ağlar. günün ilk ışıklarında, gece boyunca süren ağlamasından miras kalmış olan şişik gözleri ve baş ağrısıyla bir köşede sızar kalır. ertesi gün yine aynı şarkı. yine aynı güçlü pozlar. yine aynı gözyaşları.

güçlü olmak için her şeyin yolunda olduğuna, güçlü insanların asla ağlamadığı rivayetine inanmaya çalışmayı kessek ya bir an evvel; ne güzel olur. işte o zaman çok güçlü olacağız gibi geliyor bana.