toplu taşımada daima bunu yapan insanların yanına oturuyorum ben. minibüse bindim, bakıyorum ortalığa var mı bacak açan bir kro magnon diye. tespit edersem hemmen oturuyorum yanına. ben gelince şöyle bir toparlanıyor. sonra başlıyorum ben onu ittirmeye(*:madem öyle, işte böyle). tam ortada bileşke kuvvet eşitlenene kadar ittiriyorum. sonra bacağımı yavaşça geri çekiyorum. ikimiz de normal pozisyonda oturmaya devam ediyoruz.

şimdi bir kadın gelse, bunu yapamayacaktı malum. böyle yaparak hem kendimi yüce bir amaca hizmet etmiş gibi hissediyor hem de gerçekten yüce bir amaca hizmet ediyorum. az iş değil çünkü: oturulabilir alanı normal insanlara bırakıp -birnevi kendimi feda edip-kalkıp usulsüz oturan insan ile savaşmaya gidiyorum. %70 oranında da kazanıyorum. minibüsten inince muazzam bir zihinsel tatmin elde ediyorum böylece. (bkz: küçük şeylerden mutlu olabilen insan)

ne zaman bunu yapsam aklıma şu olay geliyor
!---- spoiler ----!

psikiyatrik çalışmalar yapılırken bilinçsel savunma sistemi hatalı olan bir hasta ile çalışılıyor.

bu hasta kendini tatmin edebilmek için önce evdeki tüm doğal gaz vanalarını açıyor, sonra da kapatıyor. böyle yaparak, evdeki herkesi gaz zehirlenmesinden kurtardığını düşünüyormuş.

!---- spoiler ----!