karamsar mıyız yoksa dertlerimizi dökmek istediğimiz için mi öyle algılanıyoruz ? bir şekilde o umut ışığı bir yerlerden parlıyorda bizler karartıyoruz onu niye bilmem, keyif almak için bir çok neden varken içinde bulunduğumuz durumda biz karamsar olmayı seçeriz niye çünkü hepimiz bir yerlerde özgüveni az, kırılgan o çocuğuzdur, sevilmek hoş tutulmak isteriz. olur mu bilmem ama kendi kendimize yettiğimiz zaman karamsar olma evrimi umutla ters orantı olarak hayatımızdan kaybolmakta. bir şekilde karamsarlığı boşverip, hayatı yoluna sokmak lazım yoksa kibritler bitecek be abi, acele et.

not: bu söylemlerim kafama kuş sıçtı bugün şanslı günümdeyim pollyanna'cılığı değildir. yaşam içinde ki az çok yaşanmış görülen durumlardan çıkarımlardır.