sahiden de -zeki ama çalışmıyor- çocuğuna yapılabilecek en büyük yanlış, bu düşünceyi çocuğuna açıkca söylemektir. zeki olduğuna inanan çocuk daha da tembelleşiyor.
hadi onu geçelim, bu sözle tanımlanmış çoğu çocuğun zeka bakımından, yaşıtı olan çocuklardan üstün olmadığına eminim. biraz rasyonel olmak lazım. çocuğun ilgi alanlarını, öğrenmekten haz aldığı ve yetenekli olduğu konuları bulmak lazım, akabinde çocuk çalışırken masada yanında duracaksın, sorularını bıkmadan cevaplayacaksın, her gün çok değil 1 saatini dersine ayıracak, düzenli olmayı öğrenecek... bir süre sonra zaten alışkanlık kazandığı gibi, beyni de açılır ve sahiden zeki olur. ama bir veli olarak hiçbir şey yapmadan, -benim çoçcummm zeki emme çalışmiyır- demek sorumsuzluktur, zaten anne baba da sorumsuzken çocuktan sorumlu olmasını beklemek de bir başka ayıptır.
(tabsi eğitim sisteminin çok yüksek beklentileri, erken yaşta okula başlayan, oyuna doymayan çocuklar, kendisi yeterli eğitim seviyesinde olmadığı için çocuklarının okulda gördüğü derslere yetişemeyen veliler de başka bir dert, başka bir tartışma konusu)