eğer seçime bağlıysa güzeldir, mecburiyse çok kötü.

yani istediğin zaman başını alıp gidebiliyorsan veya istediğin zaman yalnız kalabiliyorsan, canın sıkıldığında hemen bir araya gelebileceğin birkaç dostun varsa harika bir şey.

eğer sevdiklerinden çok uzaksan, etrafında kafa dağıtacak kafa dengi, muhabbeti güzel birkaç arkadaşın yoksa duvarlarla konuşmaya başlayabiliyorsun.

ben 4 yıldır yalnız yaşıyorum ailemin yanına gittiğimde artık misafir gibiyim. rahat değilim asla. ya benden önce kalkıp gürültü yaparak beni uyandıran oluyor ya ben erkek kalktığımda istemeden kardeşimi uyandırıyorum falan. sonra mesela ben yemek yapabilirim, severim de ama kendi evim haricinde bir yerde yemek yapmak ölüm geliyor. kap kacak araması, tuzu biberi bulması ölüm gibi geliyor. tabii en önemlisi de kişisel mahremiyet. yazın millet kavrulurken ben evde donla geziyorum. :) bu bile paha biçilemez bence. :)