öyle bir hayat öyle bir hayat ki bu dönemleri büyük bir travma dahi yaşasam unutamam gibi geliyor. sövülesi derecede parasızım. yaşadıklarımın tek nedeni bu. kaba insanlar, ucuz ürünler, üşümek, aç yatmak, tren bileti için bile 3 gün aileden para beklemek, tütün sarmak onu bile yeri geldiğinde alamamak. ağlasam olmuyor, anlatsam kimim var ki...
bu hale bi anda gelmedim. ben zamanla yavaş yavaş yok oluşumu seyrettim. kendi hayatımı başkasında görsem haline acırım ama konu kendim olunca daha ne dertler var deyip buna da şükür diyorum. bulantı gitmiyor, geçmiş yitmiyor, güzel günler gelmiyor, ben ölmüyorum, yaşamıyorum da.
sevmek, sevilmek gibi insani ihtiyaçları isteyemiyorum artık. nitekim insan olmayı da bırakalı çok oldu bence.
tren saatler sonra geldi. şimdi uyuyabileceğim bu benim için daha lükse girmedi. kusura bakma ziverbey sana iyi bir hayat yaşatamıyorum.