insanlardan vazgeçmek istiyorum.
kendimden bile kurtulup yalnız kalmak istiyorum bazen. ama ne ben bırakabiliyorum kendimi ne de onlar bırakıyor.
ve sonra fark ediyorum ki, çevremi mutlu ettiğim ölçekte mutlu olabiliyorum. kaçmaktan vazgeçiyorum. geliyorlar yine, tanıdığımı sanıyorum ya da onlar mı değişiyor, bilmiyorum ama hep kendimden bir yer ayırıyorum. çok fazla değer veriyorum, en büyük hatam, kaç yaşına gelirsem geleyim tek çocuk olmamın etkisi galiba. ve gün geliyor dost tanımını bile yetersiz gördüğün insanlar... olmaz dediğin her şey oluyor, evet bu sefer de, ve her seferinde.
kendini bulmak için kaybediyorsun, yeniden başlamak için yıkıyorsun ve hayatın bu paradoksta geçiyor.
insanlardan vazgeçmek istiyorum.