bekliyoruz ya. elimiz kolumuz bağlı bekliyoruz. sevgiliyle buluşma anını bekliyoruz. beklerken beraber yaşayacağımız hayat daha güzelleşsin diye çabalıyoruz. kendi kendimizi teselli ediyoruz en kötü anımızda. onun yapması gerekeni o olmadığından tek başına yapıyoruz. aslında zor değil. insan kendi başına da idare edebilmeli ama bazen işte bir an geldiğinde yanında birini arıyor, yokluğuyla yüzleşince daha da beter oluyor ya o beklemek, tüm umutlar yerle yeksan oluyor. sırf bu hissi yaşamamak için bile beklememeye umutlanmamayı dilerdim ki olmuyor. acaba bir mucize olup hayatımın orta yerinde onu bulur muyum diye insan düşünmeden duramıyor insan. umutlanmak mı yoksa zamana bırakıp beklemek mi ? seçim sizin.