filmde inanç kavramı genel olarak hıristiyanlık etrafında işlense de, hıristiyanlığın da ötesinde, bir çocuğun masumiyetinde de görebileceğimiz, samimi, "gerçekten içinden gelerek inanma, isteme" durumuna vurgu yapılıyor. morten borgen'in aslında ezbere dua ediyor olması, inancı olmayan oğlu ile "inanca inanmama" paydasında buluşması...gibi.

johannes aslında insanlığa bir inanç çatısı sunmak istiyor, inancı kendilerine göre şekillendiren ve bunu birbirine dayatanlara sitem ediyor; "yaptığım evde yaşamıyorsunuz, kendi kendinize ev yapıyorsunuz... nasıl yapılacağını anlatıyorum onu da dinlemiyorsunuz!" diyor.

!----- spoiler -----!

haliyle, bütün olamamaktan, parçalanmışlıktan rahatsız, annesinin karnından dört parça halinde çıkmış çocuk için de inanmayı tam olarak başaramayanları suçluyor.

!----- spoiler -----!

klostrofobik bir atmosferde geçiyor film. gerek teatral düzen, gerekse kendi çemberleri içinde sıkışıp kalmış insanların bu etkiyi iyiden iyiye arttırdığını söyleyebilirim.