sadece gösteri değil izlediğiniz!
bir insanın; içinden onlarca başka karakteri çıkartıp, bunu o büyülü anın içinde, sizin gerçekliğiniz haline getirişini izliyorsunuz sahnede.

müthiş bir tutku..
seyirci olup o muhteşemlikleri izlemesi ayrı...
sahnede olup başka karakterleri doğurma çabası ayrı güzellik.

ortaokuldan üniversiteye kadarki dönemde en büyük tutkumdu tiyatro.
ortaokulda istediğim verimliliği yakalayamayınca, lisede daha bir hevesle sarılmıştım.

elimde tekstler^:tiyatro oyununun metinleri^ ders aralarında yıl sonu gösterisine hazırlanırdım lise birde. baba müsadesi olmadığı için sessiz sedasız hazırlanmış, yıl sonunda öğretmenlerimle birlikte yarım saat dil dökmüştük izin versin diye.
ilk sahneye çıktığım gün için hatırladım iki şey var mesela.
onların dışındaki her şey silinip gitti hafızamdan...

birisi ilk 5 dk boyunca kalbimin yerinden çıkacağını sanmam. -ki sonra geçiyor...^:ama her sahneye çıkışta yine aynı heyecan :)^
ikincisi bütün oyun boyunca gözlerimin babamı aradığı.
gelmedi!
daha kötüsü anneme de müsade etmediğiydi!
yarım mutluluk..
ve hatta mutluluk bile olamamıştı yaşadığım...

bu da böyle bir anımdı işte tiyatro tutkusu ardına düşüp yaşanılan...

sonra??
sonrası baskılara yenik düşen ilk gençlik yıllarımın hikayesi..
sonrasını bir gün, başka bir başlıkta anlatırım belki..