-saçmaya ve ötesine 2-

bir komutanın tok ve gür seslenişine, bağırışına fazlasıyla benzer bir ses duyuyorum.. aklımın odalarında her odayı ziyaret eden bu yakarışla karışık bağırış, suya düşen bir taş gibi dalgalanmalara yol açıyor.. son odayı da ziyaretinde altın vuruşa ramak kalıyor.. delirmeme, sınırı aşmama.. bir fark da yok oysaki ikisinin arasında.. ikisini birbirinden ayıran kalın ve geniş çizgileri yok edeli çok oldu..

istemsizce gülümsüyorum.. anlamsız gülüşmelerimin sebebini sorgulamayı bırakalı da oldu bayağı.. hala üşüyorum. oysa, sigaramın içimi ısıtması gerekirdi.. manevi dostum.. diğerleri kaçamak.

kendimden başka kimse yok, yalnızca benim olduğum bir ülke.. birkaç gramlık bir suç aralığım var.. günlük kotamı tamamlayınca rahatlıyorum. üşümem geçmeyince çıplak tenimi fark ediyorum. çok katlı bir binanın 2. katında çırılçıplak bir şekilde sigara içiyorum.. şimdi anlıyorum, gaipten gelen ayıplama sesleriyle karışık, sorgular bakışları..

bir şeyler bekler bakışları, ister bakışları, alıcı bakışları.. onların bakışları. insan bir kere kendi tekilliğine düşünce herkes 3.tekil şahıslara dönüşüyor. hayatı piç eden üçüncü şahıslar.. bir dolu küfür birikiyor ağzımda.. ‘onlara olan’ nefretim öyle derinlerde, öyle dipsiz kuyularda yaşıyor ki, sadece kendimi öldürürsem bu sızıdan kurtulabileceğimi düşünüyorum.. bir terapi grubunda konuşma sırasının bana geldiği bir anda utangaçlığı bir kenara bırakıp bütün psikolojik temelli saçmalık kokan fikirlerimi arza sunuyorum.. ortaya atıveriyorum hepsini. kapışın dostlar! hepsi sizin! hepsi sizsiniz!

gürültülü bir şekilde bir kapıyı çarpıp diğerini açıyorum sessizce.. yep yeni bir ben, yep yeni bir ben.. baştan sona ben.. yaşamım, bundan ibaret. aynı hataların sürekli ve sürekli bir biçimde farklı formlarda tekrarlanışı.. aynı bokun yeşili, mavisi, beyazı..