yalnız ve güzel ülkem demiş ya nuri bilge ceylan, biraz eksik kalmış sanki tanım, insan canının ucuz olduğu, her an her yerde başınıza herşeyin gelebileceği yalnız ve güzel ülkem...

dün sabah sabiha gökçen havalimanına indim ve bagaj bekliyordum, eşim ve 2 yaşındaki kızımla birlikte. bagaj bekleme sürem yaklaşık 20 dakika sürdü. bu sürede sürekli çevreme bakıyordum, insanları gözlemliyordum farkında olmadan. bir korku doğdu içime ve kendimi de değil, kızımı bir an önce şu kalabalıktan dışarıya çıkarsam diye düşünmeye başladım. ilk kez içimde hissettim bu korkuyu, belki çok sakin bir yerden yine istanbul kalabalığına girdiğim için belki de çevremdeki insanların da tedirginliğini hissettiğim için. kimse sakin ve mutlu değildi sanki...

o kadar kolay ve çabuk kabulleniyoruz ki olağanüstü olayları, toplumların psikolojisini alt üst edecek olayları çok sık yaşamamıza rağmen hemen normal hayatlarımıza dönmeye çalışıyoruz ve bu yüzden de içimize attığımız, düşünmemeye çalıştığımız olaylar yüzünden toplu bir paranoyaklaşma durumu sözkonusu.

keşke tekrar en azından eski günlerdeki gibi yalnız ve güzel ülke olabilse...