gülmebin hunharcası.
çok fena kahkaha atarım.
bir dönem pek yapamıyordum. neyse ki artık o kahkahalar geri geldi. etraftakiler ilk başta bana bakıyor mu bilmiyorum, ji zaten kahkaha esnasında dünyadan hafif bir kopuş yaşadığımdan bunu fark etmem pek mümkün değil, ama sonrasında ara ara bana baktıkları ve hakkımda konuştukları izlenimine kapılıyorum.

orospu kahkahası benimkisi. :) en azından ben öyle isimlendiriyor ve bundan memnun bir şekilde kahkaha atmaya devam ediyorum.

nedense pek iyi şeyler konuştuklarını düşünmüyorum hakkımda. niye yadırgar ki insan başkasının kahkasini? hatta ustüne neden kendi aralarında çok kötü espriler yapar bilmiyorum. kotuden kastım, komik olması gereken ama o masadaki kimseyi güldürmeyen boş ve kindar laflar.

onun için benden sonra, beim hakkımda söylenen bir şeye katilircasina gülüyorsa insanlar bu hoşuma gidiyor. çünkü, espri malzemeleri olsam da, hakkımda kindar ve kotu bir düşünce olmadığına dair bir his oluşuyor bende.