pekiştirme sözcüğü olan çok, 'seni seviyorum' cümlesine bir büyü katar. 'seni seviyorum' sanki gizliden karşılık beklemektedir. aslında aynı eylemi anlatan 'seni çok seviyorum' ise bir cevap beklemez. koşulsuzluk da içerir sanki. ya da bana bu cümleyi kurarken takındığı nida ve seslerin vurgusu bende bu etkiyi bırakıyor. bilemiyorum sanırım bana böyle geliyor. 'seni çok seviyorum'. hah yine aynı his.

bu konuda benim gibi düşünen var mı merak ediyorum. geçmişten zihnime düşen bir görüntü parçası kulağıma sürekli bunu fısıldıyor. hiç durmadan yeniden başa dönüyor.