köy hayatına romantize edilmiş şekilde yaklaşmamak gerek. markete gitmeye üşenen insanlar köy hayatı deyince sinirlerim zıplıyor. hadi bunun tembellik kısmını geçtim ama bir de doğallık, para kullanmamak gibi kozmopolitizme ters düşüncelerle köye yerleşip ikinci senesinde köy kahvesini alıp işletmeye kalkan arkadaşım oldu. bu yüzden neyi ne kadar istiyoruz bilmek gerek. son dönemde benim de iş arkadaşlarımda ciddi manada bir köye gitme hevesi var. trafik, eğitim, eşi, çocuğu gibi sürekli planlamalar içindeler. herkesin mi bir anda ilgisini çekti diye soruyorum sürekli. küçük bir yerde yaşama fikrini hep sevmişimdir. ama şehirden de kopamayacağımı ya da bağ bahçe işlerini yapamayacağımı bilerek istiyordum bunu. 40 dakikada şehir merkezine gidilebilecek köylerden ev bakardım. ütopya gibi doğayla olma hayali kurardım lakin işin aslı öyle değil. köye uyum ve gündelik hayatı daha farklı bir ritimde. akademisyenlerin yonca yetiştirme planlarını haliyle gülerek dinliyorum bu yüzden. hayvancılık falan da hak getire. bilemiyorum altan, şehir konformizmine alışmış insanlar köy diye sayıklıyor.