nasıl başlasam bilmiyorum. heh buldum .özgüvensiz bir adamın tekiyim. saçlarımı berber kötü kesecek diye uzatmıştım baya sonra baktım yeni halimi sevdim uzatmaya devam ettim. şimdi kestirmeyi düşünüyorum fakat beni diğer insanlardan ayıran bir şeyin kalmayacağını düşündüğüm için korkuyorum. aslında boş beleş bir insan değilim ama yine de içimde bir endişe var.diğer bir örnek,kızlara yürüyemiyorum.mesela geçen sene bir kızdan hoşlanmıştım 2 ay boyunca ondan hoşlandığımı belirtmeye çalıştım ama olmadı sonra bir çocuk 1 hafta onla takıldı ve sevgili oldular. sadece 1 hafta. duygularımı karşı tarafa gösteremiyorum.bunun sebebi annem sanırım. aslında suçu anneme atıyorum ,bunu düzeltebilirim ama yapacak cesaretim yok.
annem iyi bir insan fakat kötü bir annedir.sokakta başıma bir şey gelmesin diye evden çıkarmazdı.bu yüzden hiç bir sporla aram iyi değil.küçükken ne zaman bir şey sorsam ya sus oğlum veya ben nereden bileyim derdi ve misafirliğe giderken sıkı sıkı tembih ederdi rahat dur diye. ne zaman az da olsa bir yaramazlık yapsam ağır bir şekilde döverdi.annem yüzünden pısırık bir çocuktum. bu yüzden millet babasından korkarken ben annemden korkardım. ihtiyaçlarımı utana sıkıla zorla söylerdim annemin vereceği "ne gerek var,para israfı" gibi cevaplardan çekinerek.benim yerime karar verirdi,liseye kadar beni giydirdi ben seçemezdim kıyafetlerimi. bu yüzden anneme ne kadar yansıtmamaya çalışsam da aslında ondan çok uzağım. hiç bir zaman sofradan kalkarken ellerine sağlık anne demedim. hiç bir zaman sağol anneciğim demedim.
biliyorum olanlar yüzünden başkalarını suçlamak çok kolay ,benim yaptığım sızlanmaktan başka bir şey değil ama kendimi bir anda düzeltemem.mesela üniversitede yeni yeni sosyal bir insan olmaya başladım ve hayır demeyi öğrendim.karşımdaki insana duygularımı söylemek ne kadar zamanımı alır bilmiyorum. bu kadar sızlandığım yeter biraz da cevabını bilmediğim bir sıkıntımı anlatayım.
hiç bir şeyden zevk alamıyorum. mesela bazı tanıdığım insanlar yemek yemek dünyanın en güzel şeyi olduğunu söylerler ama bence sadece bir ihtiyaç. ve ya arkadaşlarımla vakit geçiririm gülerim eğlenirim ama o kadar içinde bulunduğum anı düşünüp iyi ki buradayım demem.bir arkadaşımı dinlerken evde hangi dizi izleyeceğimi veya hangi derse çalışacağımı düşünürüm.angarya bir iş yaparken keşke bu başıma kalmasaydı diye düşünürüm ama iş bittiğinde güzel anların kıymetini bilmem.başka bir örnek,hiçbir zaman çok sinirlenmem veya sevinmem.eğer kötü bir durum olduysa sinirlenmek yerine şimdi bunu düzeltmek için ne yapabilirim diye sorarım kendime ve insanlar beni robot sanmasın diye sinirlenmiş veya sevinmiş taklidi yaparım.hiçbir zaman anlamamışımdır sinirden kendini kaybedenleri veya sevinçten ağlayanları.son bir örnek daha: mesela sessizliği severim fakat en son sessizliği 10 ay önce tattım sanırım çünkü kulağımda bitmek bilmeyen bir çınlama var .doktora gittim kas gevşetici ve b vitamini verdi 1 ay bunları kullandım geçmedi sonra vitamin veriyorsa ciddi bir şey yoktur diye doktora bir daha gitmedim. çok sevdiğim sessizliğimden vazgeçtim çok kolay bir şekilde.sevgilim olursa umarım ondan bu kadar kolay vazgeçmem.
derdini seveyim diyenleriniz olacaktır,haklısınız ama benim yastığa başıma koyduğumda aklıma gelenler bunlar.sizin gibi çok büyük bir aşk yaşayıp sevdiğim halde sevgilimden ayrılmak zorunda kalmadım ,bir yakınımı kaybetmedim,bir uzvumu kaybetmedim.
bu arada hiç kavga etmedim.belki de bütün sorunlarımın çözümü okkalı bir dayaktır.bilemiyorum altan.