damarlarımda dolaştığını hissedebiliyorum, bütün bedenimi ve düşüncelerimi kapladığını. öylesine belirgin bir duygu ki her hücremle hissedebiliyorum beni ele geçirdiğini. karnıma kramplar giriyor, şiddetli kasılmalar eşliğinde tarifsiz kaygılar duymaya başlıyorum. biliyorum, ben korktukça o güçleniyor, büyüyor içimde. nefes alamıyorum, kulaklarım çınlıyor ve beynim uyuşuyor. öyle sıcak ki her şey, çok sıcak. ve soğuk. zaman algım yok oluyor. düşünme ve karar verme yetimi yitiriyorum. bu paradoksu kırmanın bi yolu yok mu? korkuya başkaldırmanın, ona hükmetmenin?

çok korkuyorum...