terk edilişimin üzerinden 5 ay geçmişti. ağlayamayan birisi olduğumdan, kendimi daha da çok yazmaya vermiştim. bir gün aşağıdaki dizeleri yazarken hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. ki doğarken bile ağlamayan birisi için çok başka bir şeydi.. öyle ki ağladıkça ağladım, gözyaşlarımdan dizeleri yazdığım kağıt buruş buruş olmuştu... ne zaman ağlamak istesem o anı aklıma getiriyorum ama nafile ağlayamıyorum işte.. sessizce gözyaşı akıtmak zorunda mıyım sanki? ne var bende avazım çıktığı kadar ağlayabilsem, hıçkıra hıçkıra susmak çok ağır...

işte bahsettiğim dizeler..

tam ortasında deryaların, bi tek sığınacak dal kadardı sessizliğim..
unutulan acıların ortasında, yanan bir tek gönlümdü, bedenimden ziyade soluk bir beniz..
nafile görmezden gelmeler, ellerimin değilde, dolmamasıydı yeri, sensizliğin..
ağlamak ne çare, aşkın savaşsın acılarla da sen sadece gül, deniz..