!---- spoiler ----!

futboldan zerrece anlamayan bana bir sürü şey düşündürmüş olmakla birlikte en başında erkan can olmasaymış bu türk sineması neylermiş demek geçti içimden. dudağını büküp çocuk gibi beni çok derin kazdılar diye ağladığı sahnede bir dakika içinde hıçkırarak ağlamaya başlamışım(sanırım beni de çok derin kazmışlar ondan oldu. kapaı dükkana kira yatırma muhabbetine bittim. bu arada her köşeden zıplayan cunta askerleri filmin dertlerinden biriydi. bir yönüyle biliyoruz ki o askerler aslında hiç gitmedi. bir başka yan hikayeyse hacının ermeni çıkması bir yüzüyle asimilasyon kimlik yitimi bir yüzüyle başka değerlerde birleşme kardeşlik olarak okuyabiliriz bunu. ancak filmin esas derdi bize 80 lerin başında bildiğimiz bugünlerde unuttuğumuz birşeyi hatırlatmak. iyi takımın yoksa kazanamazsın. 80 sonrası dönem türkiyede insanlardan iyi takım olmayı alıp değer olarak kendi başına iyi olmayı koydu önlerine. artık hepimiz kaybediyoruz iyi takımsızlıklardan. son sahne rafet el romanın profesyonel formayla yalnız ve mutsuz oturuşu , mahalle arasında çocukları eski arkadaşlarını görünce şenlenmesi amatör kayıpların yasıydı bence . bu arada savaş dinçelin öldüğünü bilirseniz ölüm sahnesi başka bir hüzünle izleniyor vay be iyi oyuncuymuş gitti adam diye.

!---- spoiler ----!

edit:erkan canın kişisel tarihimde keşfi takva ile olmuştu. üniversite 1 e gidiyordum o zaman. oyunculuğunu çok sevip film hakkındaki röportajlarını da izlemiştim. çok samimi bir mahcubiyetle ben daha sinemayı yeni öğreniyorum diyordu.takvadan 12 sene önce oynadığı bu filme bakıyorum da daha ne olsun abi el insaf diyesim geliyor. sanırım hakikaten ne harika bir oyuncu olduğunun farkında değildi o sıralar. ya da tevazu hakikaten başka tür birşey