insanin çok büyük bir çıkmazı.
dikkat edince görülen şey su:
ölmek çok kolay, sadece bana denk gelmedi.
trafikte, yolda, hastalikla, turkiyede bombayla, kaza kursunuyla, kafana çatı düşmesiyle...
ölmek gerçekten çok kolay.
zor olan bunu kavramak.
bazen öyle bir hal hissediyorum ki,
sanki hiç ölmeyeceğim. bu son beni vurmayacak sanki.
ne yazik ki, benim olmem de diger insanlarin olmesi kadar basit ve kolay.

hayat putunu darmaduman eden bir gerçek ölüm

bazen diyorum içimden,
üç bes hakkımız olmali. bu kadar kolay olunmemeli.
ama malesef değil.

ölümü düşünmeden bir hayat zaten mümkün. biz tercih etmedik doğmayı, nasil yaşadığımızı da etmiyoruz.
ne kadar ölümü görsek de, plan işliyor hayata kaldığımız yerden devam ediyoruz, diğer tüm canlilar gibi.

o zaman neden ölümü biliyoruz?
ve neden ölüm gerçeği, zaten kendimizin secmedigi duygular ve davranislarin sonucu olan arzulari bu kadar anlamsiz kılıyor?