var olmaya devam etmek için tüm sebebinin içinde hayata tutunmak için can atan dürtülerin, var olmanın temel sebebininse ebeveynlerinin üreme isteği olduğunu, amaçlarının spesifik olarak seni değil "ne gelirse" bir çocuk üretmek olduğunu, haricinde evrendeki olayların bir devamı niteliğinden fazlasını taşımadığını, kendinin kusurlarını, öldükten sonra her şeyin sonlanacağını, bir gün evrenin yok olmasının beklenen son olduğunu, aslında kimseyle yeterince iyi anlaşamadığını, anlaşamayacağını, hiçbir şeyin o kadar ilgiye-mücadeleye değmediğini, hayatın hiçbir şey yapmadan iyileşemeyeceğini fakat tüm gücünle uğraşsan bile asla iyileşemeyebileceğini...

...düşünmeye başlamaktır.

fakat bu düşünceler çoğu zaman melankoli eşliğinde devreye girerler, üstün bir farkındalık sonucunda değil. ayrıca, hayatta kalmak yaşamanın doğasında vardır, neden sonu belirsiz ve bilinenin tamamını kapsayan istatistikle sonlu olan şu hayatın sonunu daha erkene alalım ki?

varolmaktan nefret edemeyiz, çünkü bu hayatın haricinde varolmayı tatmadık; fakat görünüşe göre ölümle birlikte yok da oluyoruz. öyleyse nefret etsek bile biraz sabretmek de makul bir seçim.

edit: ek