ilacımı almamın üzerinden 2 saat geçti. çoktan derin bir uykuya dalmış olmam gerekiyorken, saat üçü buldu, beşi de çok rahat görecek gibi, üzücü.

son zamanlarda sorunlarımı herhangi birine anlatırsam sorumluluk yükleyecekmişim gibi hissediyorum. elbet umurlarında olmayacağım ancak onlar hep umurumda oldu. bunu yapamam.

zaten anlatmaya kalksam saatlerce susmayacağımı biliyor olmam da ayrı bir sorun ya, neyse. anlatmaya da değmez, herkesin sorunu var, herkesin derdi, herkesin problemi. ha fazla olmuş ha az. ne gerek var insanları yormaya, kendim dahi altından kalkamazken bu yükün, kimseye yükleyemem şu kısa hayatta.