başkalarına veya anılarına ya da hayal ve beklentilerine verdiği bitmek bilmez kıymet sebebiyle çektiği acı dinmeyen youser.

isteğim sert gitmek değil, fakat bir yerde silkelenip kendine gelmeli, şahsen öyle bir konuma düştüğüm nadir anda kendime öfke duyarak, sorun hemen her ne ise (en azından duygusal bağ kaynaklı bir sorun varsa) "beni üzen bu insan için mi üzüldüm" diyor, kendime saygı kalkanlarımı kaldırıp üstümden ölü toprağını atıyorum. başkası benim yerime bunu yapamaz zira.

bulutun gözyaşı neşeden de olabilir pekala, aksi takdirde bu melankolik kullanıcı adını kınardım.