derinliksiz, aceleye gelmiş bir havası olan roman. ferzan özpetek ismi söz konusu olunca insan ister istemez beklentiyi yükseltiyor. oysa özpetek'in sinemadaki ustalığından eser yok, oldukça acemice yazılmış bir kitap bence.

sayfa sayısı epey az ama sayfa sayısı az, sindirmesi zor kitaplardan değil. aksine, bir bilemedin iki günde bitirilip, unutulacak cinsten.

kitap kadın/erkek olarak iki bölüme ayrılmış. bu iki kısmın ilişkisi pek iyi kurulamamış. iki kısmın bir araya getirildiği son bölüm de kitabın geneli gibi derinliksiz ve fazlaca tesadüfi. üstelik fazlaca tahmin edilebilir. iki karakter kitabın en başında tahmin edebileceğiniz yerde karşılaşıp, hızlıca "aynılıklarını" keşfediyorlar işte.

emek sinemasının yıkılması ve gezi direnişi de kitapta kendine yer bulmuş. fakat kitabın bu olaylara bakışını da üstünkörü buldum. "aman gençler ne güzel de direniyordu." diyormuş gibi geldi bana sadece.

gene de güzel tarafları yok mu, var tabii. çok samimi bir kitap olmuş mesela. yazar kendinden, içinden bir şeyleri yazıp aktarmak istemiş sanki okuyucusuna. erkek karakterin ailesinin, -özellikle annesinin- çocukluğunun, ilk aşkının anlatıldığı kısımlarda kitap beni içine çekmeyi başardı ki sanıyorum kitabın otobiyografik ögeler taşıyan bölümleri idi buralar.

istanbul kırmızısı, 3-4 saat ayrılıp okunabilir. okunmazsa da büyük kayıp diyemem. filmi henüz izlemedim. bakalım ondan da epey ümitliyim.

notcuk: kitabın kapağındaki kadın yazarın annesiymiş. hoş bir ayrıntı.