en sevdiğim münir nurettin selçuk klasiğidir. eserin ismiyle müsemma sözleri, o arada kalmışlığı o tereddütü müthiş yansıtır.

sarahaten(açıkça), acaba, söylesem darılmaz mı?
darılmak adeti, bilmem ki çapkının naz mı?
desem ki: "ben, seni..." yok, dinlemez ki, hiddet eder!
niçin? bu sözde ne var? sanki hiddet etse ne der?
desem ki: "ben, seni pek..." ya kızar, konuşmazsa?
derim: "bu çektiğim insaf edin, eğer azsa..."
desem ki: "ben, seni pek çok..." hayır, kızar bilirim,
tereddütüm acaba hiddetinden az mı elim?
desem ki: "ben, seni pek çok..." sakın gücenme e mi,
sakın gücenme, eğer anladınsa sevdiğimi.