annemin günlüklerimi okuduğunu bildiğimden beri yazmıyordum (10 -15 yıl oldu sanki ) ama içimde tutarsam düşüncelerim beni yiyip bitirecek.
kişisel günlük gibi düşünün ister okuyun ister okumayın , çokta şeyapmayın.

bir kaç gündür ev kalabalıktı . apar topar bir telefonla hayat düzenim bir anda değişti , ve artık ara ara değişecek. baya bir yoğunken gelen telefonla bırakıp gittim işi . akrabalarımızdan birinin çocuğu kaza geçirdi daha 18 inde değil ve yoğun bakımda. benim bulunduğum şehire getirmişler teşekküllü bir hastane bulunmadığı için. ve tanıdıkları yok. yardım edeyim diye çıktım. aile çok fena . babasını da severim iyi adam bana hep çok temiz kalpli biri gibi gelir. bizim orda çakal tipler çoktur ama bu aile öyle değil , kendi halinde kendi işinde gücündelerdi. hastalıklar da hep bu aileyi bulur ya neyse. gittim hastaneye varmışlar. abiyi gördüm adam ağlıyor karşımda kardeşim şöyle olmuş böyle olmuş. çocuk tatildeyken kaza olmuş adamın haberi yok zaten.nasıl teselli vereceğimi bilemedim. geçer dedim bir doktorlarla konuşalım. arkadaşlarım vardı az çok durumu öğrendik filan sağlıkçı olduğum için -çok anlamasam da - anlattılar durumu. pek umutlu konuşmadılar. gencecik çocuğa mı yanayım aileye mi yanayım. zaten ben haber bile izlerken daralan biriyim dayanamıyorum böyle şeylere kafam allak bullak oldu. ağlayamıyorum da hay ben şu huyuma.! başıma ağrılar girdi tabi sıkıntıdan ellerim bile zor tutuyor. arabayı nasıl kullandım bilmiyorum. korktum kendimden ama iş başa düşünce sakin kalabiliyormuşum anladım. çocuğun yanına almıyorlar tabi yoğun bakımın kapıda oturup duruyor herkes. dedim bana gidelim abi akşama aile geldi filan evde yas havası . ortamı umutlandırmaya çalışıyorum ama biliyorum ki pek iyi değil gidişat . düşünüyorum diyorum hazırlansalar bu duruma da psikolojik olarak ama denmiyor insana öyle şeyler , nasıl diyeceğim? . abinin kardeşine dedim böyle diyorlar diye. biliyor herkes ama anne babaya söyleyemiyor. bir yandan umut tükenmez diyorum ama işte ne bileyim. sonra diyorum ki iptal olan tatilime yanarken , yetiştirmem gereken işlere kafa yorarken, boka saran özel hayatıma üzülürken, neden bu kadar yükleniyor hayat bana derken.. bir fragman çıktı karşıma. dedi ki yaratıcı sen derdi ne sandın al sana dert! ! şimdi gittiler. pansiyon ayarlamaya çalışıyorlar çocuğa biraz daha yakın. bakalım sonrası ne olacak .
velhasıl hayat benim sandığım gibi değilmiş. dua edin lütfen