son dönemde eskiye bir yaslanma var hiç kuşkusuz. son derece değerli eserlerin günümüzde, o eski dönemlerde yakalayamadıkları popülerliğin hakkını vermek istermişçesine bir yaklaşım söz konusu edebi kitaplara karşı. her kitabın edebi yönü olduğunu düşünmüyorum elbette. bir şekilde ben de hakkını vermek ve geç kalmışlığımı vicdanımda bastırmak istediğim için aldım okuma listeme bu kitabı.

ilk seferde kanım kaynamadı. ikinci kere elime alarak başladım okumaya ama hiç konuya dahil olamadım. şimdi sonlarındayım ama hissiyatım değişmedi ne yazık ki. kitaptan alıntılar yaparak kitapları tanıtmayı sevmiyorum ayrıca. kaldı ki çok altını çizeceğim bir yer varmış hissi de bırakmadı bana. defalar ama defalarca okuyana bir şey diyemem; farklı bir hissediş üzerinden tartışma konusu çıkmaz elbette.

fakat ben çok beğenmedim bu aylak adamı. ne adamı ne de konunun içindeki duruşunu. acaba insani olarak bir kıyasa yenik mi düştüm onu da bilmiyorum. bir öncesinde stefan zweig okudum ki beni ciddi manada etkileyen yazarlardan biridir. işte burada çoğunluğa, bağıra çağıra hak veren ben; söz konusu yusuf atılgan'a hak veremedim. bendeki tesiri derinlere inemedi.

bunun yanı sıra aynı hissi albert camus için de hissettim ben. herkeste aynı etkiyi bırakmayabiliyor demek ki sevilen eserler. ayrıca bir yerde sevemediğimi belirttiğim için de bu kitabı, oldukça kötü eleştirildim. ben yazara saygısızlık yapmak niyetinde değilim asla. ne aynı şekilde eserine. bendeki tesiri etkileyici olamadı sadece.