düşünüyorum uğraşıyorum bir türlü kendime bir pay çıkaramıyorum. halbuki kapış gidiyor, ben de bir şeyler almalıyım hissi geliyor, yok diyorum bana bir pay.

eminönünde balık ekmek izdihamı gibi yaşanıyor olaylar. yine kenardan bakıyorum, payımın miktarını bilmediğim gibi, bu belirsiz miktarı almak için kimlere ne yapabileceğimi de bilmiyorum. mesela ite kaka en öne geçsem ne olur, birilerine bağırsam küfretsem serbest midir? ortada bir medeniyetsizlik, açlık, hiçlik, fırsatçılık olduğu kesin. peki ben bunun neresindeyim benim payım ne hiç bilmiyorum. bakakalirken pas geçmiş oluyorum.

kısıtlı bilgiyle büyük fikirler oluşmaz. ha bakarsın cumhurbaşkanı, genelkurmay başkanı çağırır durumu nedenleriyle izah eder, gösterir. o zaman bı fikrim belki oluşur. orada olmak nedir, ordunun sınırı geçmesi, savaşması, savaş için mazeretler olması, birilerini korumak, birilerini öldürmek yine eksik yanlarım olacak. bilmiyorum, bilgi eksikliğinden fikir çıkaramıyorum. bilmeden konuşmam bekleniyorsa ancak bu kadar konuşabiliyorum.

gönül isterdi amerika'yı suçlu çıkarabilmeyi, duvara bayrak asmayı ya da savaş karşıtı olarak sahnelerde parlamak fena olmazdı. ama olamadı, bunu da pas geçtik. gene iktidarda bir pay sahibi hissedemedik. ama olsun sorumluluklarda da pay almamış oluyorum. bilgim isteğim dışında her ne yapılıyorsa oralarda sonuçlarını da sorumlu olanlar düşünmeli.

insanlara söylemek istiyorum, bilgimiz, isteğimiz ve eylemselligimiz olmayan olaylarda, ne sorumluluk, ne acı, ne sevinç, ne başarı, ne kayıp hiçbiri bize ait olmuyor. böyleymiş gibi davranmak hoşumuza gidiyor biliyorum ama öyle değil.