içimde hiçbir şeyi sebep gösteremediğim bir sinir var ve geçmiyor. sinirli olmaya, üzgün olmaya, yorgun olmaya tahammülüm yok. beni sinirlendiren şeylere değil sinirlendiğime sinirleniyorum. beni üzen konuya değil üzülmüş olmama üzülüyorum. bunların hepsi beni yoruyor. hayatımı tam anlamıyla rayına oturtmuş, huzura kavuşmuş, canım ne isterse onu yapan biri olarak bir sabah uyandığımda sinirliydim ve bundan kurtulamıyorum.
başka şeylerle ilgileniyorum. çalışıyorum, geziyorum, kitap okuyorum, sinema ve konserlere gidiyorum... kafamı dağıtacak her şeyi yapıyorum ama yalnız kaldığımda göğsümü taşa çeviren sinir yine benimle. kendime mi acaba bu sinirim? bunu da düşündüm. hayır. ne istediysem yaptım. yine mi yaranamadım kendime?