sevgili günlük,

bilirsin ki ayak serçe parmağını kapı kenarına çarptığında nasıl acıtır. bugün de ben derse geç kalacağım diye hızlı hızlı hazırlanırken dirseğimi ranzanın demirine çarptım. anlık yaşadığım acı çok kötüydü. sonra derste ya da herhangi bir yerde genelde dirseğimi masaya yaslayarak otururdum, her yaslayışımda acı çekip geriye almak zorunda kaldım. umarım hemen geçer. bir de herkes saçlarımı çok beğeniyor. sanırım fark edilmek için farklı olmak gerekiyor. bu biraz insanların iki yüzlülüğü.

sanki şu entry’i beş yaşındaki halim girmiş gibi ama sanırım böyle boş beleş şeyleri kafaya takarsam daha az mutsuz olurum.

bir de hala ders çalışmıyor oluşum üzücü. bu gidişle mezuniyet çıkmaz ayın son çarşambası olacak gibi. hayırlısı.

kapanış.