hayattaki her şey gibi nereden baktığınıza göre değişen bir durum. hayatınızı mahveden babanızı tüm çuvallamalarınıza bahane olarak göstermek ve sürekli memnuniyetsiz/şikayetçi bir tavırla bomboş yaşamak da bir seçenek; hayatınızı daha sağlam zeminler üzerine inşa etmenize yarayacak itici bir güç olarak görmek de bir seçenek.

ergenliğimin son demlerine dek kendisine yönelik, daha önce hiç kimseye ya da hiçbir şeye hissetmediğim bir öfkem ve suçlayıcı bir tutumum vardı. zaman geçtikçe anladım kimsenin daha önce mahvolmuş olmadan bir başkasının hayatını mahvedemeyeceğini. babamla benzeștiğimiz belki de tek nokta bu. kendi hayatının bulunduğu noktaya bakarak benimkini ne hale soktuğunun farkına varabilirdi, ve vardı da. bu farkındalıktan daha büyük bir bedel düşünemiyorum. dolayısıyla onunla olan hesabımız benim için kapandı, zaten ödeyebileceği en ağır bedeli ödüyor. suçlamıyorum artık, öfkelenmiyorum. çünkü bu saatten sonra bu olumsuz duygulara harcayacağım her saniye, benim hayatımdan kayıp olacak. hiç lüzumu yok.

hoş bir başlangıç noktası değil ama, onun mahvetmesiyle birlikte bir hayatımın olduğunu tam olarak kavramıştım ben. evet mahvolmasına mahvolmuștu, ama "var"dı, var olmayan bir şey mahvolamazdı çünkü. özgün bir inşa için de esaslı bir yıkım gerekliydi. sağ olsun bunu da bana temin etti. artık hayatımda neyi isteyip neyi istemediğimi, hangi eylemlerimin ve seçimlerimin hangi olası sonuçları doğuracağını, hangi zayıflıkların beni ne hale getirebileceğini çok daha iyi biliyorum sayesinde. kendi kendime öğrenmemin belki de yıllarımı alacağı her şeyi çocukluk dönemimden itibaren öğrendim ve öğrenmeye devam da ediyorum, yine sayesinde. henüz dolu dolu "iyi ki" diyebileceğim günlere gelemedim daha ama "keşke" dediğim günleri çoktan geride bıraktım.