kasmayın efendiler! o kuyudan debelenerek çıkılmaz, kuyuyu da kendi hapsolmuşluğunuzu da kabul edin ve orada bekleyin. nefes alıp vermenizi izleyin mesela, kalbiniz (manevi anlamdaki kalpten bahsediyorum tabiki) grip olmuş farzedin. ben hiç griple savaşan insan görmedim. dinlenen, hastalığı kabullenen yada yatağa düşürmesin diye vitamine yüklenen gördüm. ama grip olmamalıyım, gribim hemen geçmeli diye panik olan var mı? yada neden ben hala gribim diye kahırlanan? biz manevi halsizlikleri niye idrak edemiyoruz? bedenin hastalıklarına, özürlerine olan anlayışımız metanetimiz mevzu ruha maneviyata geldiği zaman niye bir mücadeleye dönüşüyor? herkes sever, herkes sevdiğinden ayrılınca üzülür. grip olduğunda burnun akıyor diye hayıflanmıyor peçete arıyorsan,sevdiğinden ayrıldığında da ruhunun iyileşmesi için kendine zaman tanımalısın. bir mendili de mi hak etmiyor yahu? nedir böyle zayıflıklarımıza, incinmişliklerimize yüz çevirişirimiz?