nabokov, ‘’sebastian knight’ın gerçek yaşamı’’ adlı eserinin bir yerinde ‘’ bir kitabın adı, konusunu değil onun rengini yansıtmalı’’ demişti. tabi o zamanlar nabokov’un renk sinestezisine sahip olduğunu bilmediğim için ironi yaptığını zannedip kendimce eğlenmiştim. şimdi de ister istemez ‘’lolita’’nın rengini merak ediyor insan. zira nabokov gibi iyi edebiyatçılar için en makbul okuyucu, kendini romandaki kahramanların yerine koyan değil, yazarın yerine koyup onun gibi düşünmeye çalışandır. tabi bu noktada elden bir şey gelmiyor o ayrı.