uluslarası bir havaalanında uçağımın kalkış saatini bekliyorum bir yandan hayatı sorgulayarak.
gerçi sorgulamakta takıldım. istemeden, kendiliğinden ağlıyorum.
öyle çok ve öyle farklı acı çekme çeşitleri var ki. her acı kişiye özel.
az önce kesik kesik ağlayan küçük oğlan benim onunkine benzer sesimi duyduğunda sustu.
şimdi çıkan tek ses benim mırıltım.
sağ kulağım iptal, çınlamanın yanısıra.
ışık gözbebeklerimi deliyor, uyku açlığı ve yastığımın hasreti.
bir insan bunu kendine neden yapar ve bir de delirirken oturur da bunları yazar?
hem de hatasız olacak.
keşke evde olsaydım.