"hoşça bak zatına ki zübde-i âleminsin sen/merdüm-i dîde-i ekvan olan âdemsin sen" demiş divan şairi şeyh galip. açıklaması: "kendine güzel bak ki âlemin özü sensin. sen varlığın gözbebeği olan âdemsin."

bunu okuyorum, sonra düşünüyorum. kendime bakıyorum önce. ara ara hırsa kapıldığım oluyor. aklımdan kötü bir düşünce geçiyor. "yaratılmışı hoş göremiyorum yaratandan ötürü."

türümün diğer üyelerine bakıyorum. insanın insana ettiği çekilir dert değil. hani yaratılmışların en şereflisi olma sıfatına yaraşırlık?

insan topraktan yaratılmış ama yaşadıkça çamura mı kaçıyor ne?