uzak, çok uzak. güzel, çok güzel. doğduğum, büyüdüğüm, dalından fındığını kopardığım, dalgasına gözyaşımı akıttığım hırçın şehir.

unutulmayan bir sevgili gibi hasretini her daim ince bir sızı gibi içimde duyuyorum. ne zaman sen aklıma gelsen nazım seslenir uzaktan: "memleket mi, yıldızlar mı, gençliğim mi daha uzak?" ben o sesi her duyduğumda bir şeyler çatırdar, sanki bir dal kırılır.

şimdi ne sen eski sensin, ne ben eski benim. "zamanla nasıl değişiyor insan!/ hangi resmime baksam ben değilim." diyor ya şair, ben de öyleyim.

senin de gözünün yaşı, dağının dumanı, denizinin öfkesi eksilmez bilirim. şimdi burada ne zaman yağmur yağsa bardaktan boşanırcasına... söylemeye dilim varmıyor. anla artık!